Something from nothing

Een eindeloos heen en weer gepingpong tussen Adobe Illustrator en Photoshop.
Iets maken uit niets en dat dan honderden keren kopiëren.


De graphics maak ik vooral dankzij en met behulp van Adobe.

Beginnen doe ik in Illustrator of Photoshop. Twee compleet verschillende programma’s (pixels en vectoren en zo) die elk hun eigen sterktes hebben, maar ik mik vaak eerder op hun zwaktes. Door heel vaak met een beeld van het ene naar het andere te gaan, verdwijnen deze sterktes volledig.

Pixels worden vectoren en omgekeerd, talloze keren, heen en weer. Ik hou ervan te bewerken en te kopiëren tot mijn computer niet meer reageert. Dan vraagt hij of hij mag herstarten of of hij het programma nog even tijd mag gunnen om terug bij zijn positieven te komen. Meestal komt de computer er dan even later weer door. Opslaan en nog een keer opslaan is de boodschap.

Meestal genereert dit proces iets wat ik fascinerend vind: ruis.

De software voelt zich misbruikt en spuwt nieuwe vormen en texturen uit. Dan wordt het echt interessant.

De naam van deze reeks is een bescheiden knipoog naar "A Universe from Nothing: Why there is something rather than nothing", door Lawrence Krauss.